دکتر عبدالرحمن نجل رحیم

بیوگرافی دکتر عبدالرحمان نجل رحیم

دکتر عبدالرحمن نجل‌ رحیم در ششم بهمن ۱۳۲۵ در محله سید ابوالقاسم رشت به دنیا آمد. او متخصص مغز و اعصاب است و علاوه بر فعالیت‌های بالینی، چندین کتاب شناخته‌شده در حوزه پزشکی و علوم اعصاب نیز نویسنده و مترجم کرده است. یکی از انگیزه‌های اصلی او برای انتخاب مسیر پزشکی، وضعیت خواهرش بود که مشکلات جدی رشدی داشت. این تجربه تأثیر عمیقی بر تصمیم او برای ادامه تحصیل در رشته پزشکی گذاشت.

مطب دکتر نجل‌ رحیم در تهران، بیمارستان ایرانمهر در تجریش و همچنین مطب خصوصی او در خیابان جردن شمالی (افریقا)، ساختمان گلفام، طبقه سوم واقع شده است. برای هماهنگی می‌توان با شماره ۰۲۱۲۲۶۰۶۷۶۷ تماس گرفت. همچنین برای کسب اطلاعات بیشتر می‌توانید به صفحه اینستاگرام او najlerahim@ و یا وب سایت دکتر نجل رحیم مراجعه کنید.

تحصیلات دکتر عبدالرحمن نجل رحیم

دکتر عبدالرحمن نجل‌ رحیم دوران مدرسه را در رشت گذراند و در سال ۱۳۴۴ موفق به دریافت دیپلم در رشتهٔ تجربی شد. با آغاز سال تحصیلی ۱۳۴۴ وارد رشته پزشکی در دانشگاه شهید بهشتی شد. در سالهای تحصیل پزشکی توجه ویژه‌ای به روان‌شناسی، سیستم عصبی و نحوه کارکرد مغز داشت. در کنار درس، دل‌بسته ادبیات، سینما و هنرهای تجسمی بود؛ می‌نوشت، با دوربین هشت میلی‌متری فیلم می‌گرفت و عکاسی می‌کرد. با این حال مسیر پزشکی را ادامه داد و در سال ۱۳۵۲ فارغ‌التحصیل شد و پایان‌ نامه‌اش را درباره فیزیولوژی خواب نوشت.

پس از خدمت سربازی، در سال ۱۳۵۴ دوره تخصصی مغز و اعصاب را در بیمارستان شهدا آغاز کرد. در همین دوران با دانشگاه جانز هاپکینز همکاری علمی خود را آغاز کرد و ارتباطش با پروفسور «اسکار مارین» باعث شد برای یک دوره شش‌ ماهه آموزش سی‌تی‌اسکن و مطالعه آسیب‌شناسی مغز به آمریکا برود.

بازگشت او با تکمیل پایان‌نامه تخصصی‌اش درباره توموگرافی کامپیوتری مغز همراه بود. سپس به‌عنوان عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی، مسئول بخش سی‌تی‌اسکن بیمارستان شهدا و پزشک در مطب خصوصی فعالیت کرد. با وجود اشتغال گسترده در حوزه پزشکی، علاقه‌اش به هنر، ادبیات و مسائل فرهنگی همیشه زنده ماند.

سفری وی به انگلستان برای شناخت بهتر مغز و رفتار انسان

دکتر نجل‌ رحیم که علاقه زیادی به فهم عملکرد مغز و نقش آن در رفتار و تغییرات فرهنگی داشت، در سال ۱۳۶۲ برای ادامه تحقیقات علمی به انگلستان رفت. او در انستیتوی روان‌پزشکی لندن دوره‌ای یک ‌ساله گذراند و روش‌های جدید مطالعه پیام‌رسان‌های شیمیایی میان نورون‌ها را آموخت؛ روش‌هایی که می‌توانستند تغییرات مغز را پیش از بروز آسیب نشان دهند.

بعد از این دوره، تحقیقاتش را در آزمایشگاه‌های مختلف از جمله آزمایشگاه «دیوید بوون» ادامه داد و تغییرات بیوشیمیایی مغز در موش‌ها و بیماران مبتلا به آلزایمر، پارکینسون و افسردگی را بررسی کرد. نتیجه این کارها انتشار چندین مقاله علمی معتبر بود.

با پیدایش روش‌های تازه برای اندازه‌گیری فعالیت ژن‌ها در مغز، او بین سال‌های ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۱ در لندن و شفیلد روی فعال شدن ژن‌های نورونی در شرایط سالم و بیمار تحقیق کرد و در این دوره نیز مقالات دیگری منتشر نمود. در سال ۱۳۷۱ موفق به دریافت دکتری علوم اعصاب از دانشگاه شفیلد شد.

پس از آن در کالج کینگز لندن، ضمن ادامه پژوهش‌ها، به تدریس تغییرات مغز در بیماری‌های وابسته به سن مانند آلزایمر پرداخت و همچنان با مطبوعات فارسی ‌زبان همکاری داشت و درباره پیوند علم مغز با هنر و فرهنگ مقاله می‌نوشت.

آغاز فصل تازه‌ای از کار و اندیشه پس از بازگشت به ایران

بازگشت دکتر عبدالرحمن نجل‌ رحیم به ایران در سال ۱۳۷۴ نقطه آغاز مرحله‌ای نو در کار و پژوهش‌های او بود. پس از بازگشت، با همکاری جمعی از همکاران، «سمینارهای ادواری علوم اعصاب» را راه‌اندازی کرد. نشست‌هایی که از مهر همان سال هر دو هفته یک‌بار در بیمارستان شهدا برگزار می‌شد و بعدها به جلسات ماهانه تبدیل شد و تا امروز ادامه دارد.

در این دوره، او در کنار درمان بیماران، به تدریس، پژوهش و حضور در کنفرانس‌های علمی پرداخت. یکی از دغدغه‌های اصلی‌اش پیوند دادن علم مغز با حوزه‌هایی مانند: فرهنگ، هنر و ادبیات بود؛ رویکردی که در نوشته‌ها و فیلم‌های مستندی که درباره بیماران نورولوژیک ساخت نیز دیده می‌شود.

آثار و نوشته‌های دکتر نجل‌ رحیم

دکتر عبدالرحمن نجل‌ رحیم از نخستین افرادی بود که منابع تخصصی علوم اعصاب را به زبان فارسی در اختیار دانشجویان و پزشکان قرار داد. او در سال ۱۳۶۱ کتاب «برش‌نگاری مغز؛ انقلابی در پرتو نگاری» و یک سال بعد کتاب «نکات اساسی در الکتروانسفالوگرافی» را منتشر کرد؛ دو اثری که برای نخستین‌ بار مفاهیم مرتبط با تصویربرداری مغزی و ثبت فعالیت الکتریکی مغز را به زبان ساده و علمی به جامعه پزشکی ایران معرفی کردند و مورد استقبال قرار گرفتند.

از دیگر نوشته‌های او می‌توان به کتاب «مغز موسیقی در خدمت بدن اجتماعی» اشاره کرد؛ اثری که نشان می‌دهد چگونه فعالیت‌های مغزی مرتبط با موسیقی می‌توانند در فهم رفتار جمعی و ساختارهای اجتماعی نقش داشته باشند.